kanına girerdi mevsimin
ellerin bahara güneş katardı
yazı kış da yapardın
gökyüzünde imzan vardı
ama sessizdin.
ben senden korkardım
korku ile beslerdim sevgimi fakat
gariban bir sevmekti; zengindi: tezat.
yine öyle bir yıldı
canın istemişti rüzgar çıkartmıştın.
yaprakları savurmuştun yüzüme
arabaların hepsi kahverengiydi
her insan kaçaktı.
kimsesiz bırakmıştı öfken beni
ve ben öfkeli sevmeye başlamıştım artık.
şimdi ben biraz öyleyim sevmeye
bazen kış, kimi zaman dingin, çoğu yaz.
renkleri 7 ve beli kuşaklı, alalı
farketmiyor üzerinde ne olduğu
ben seni hep seviyorum...
yatağım
şimdi sensiz büyüyen sevgime dar geliyor
işlevsiz, beni içeren bir beşik sadece.
1 yorum:
Bazen boş kalır her şey ama bir yerden hep dolucak ya da dolu tarafı olmak zorunda belki de....
Yorum Gönder