Ara tatil

o kadar sevilmeyi hak ediyorsun ki, bir kalp var bende ne yapayım, dedi.

boş ver dedi gülerek. sevmek illaki icraata mı dökülmeli. aşkın varsa sen de varsın ama sevdiğin kadar da büyürsün, iş ki ikiye ayrılma...

Neyse blog ben daha çok yazarım çok söylerim. Sen bu satırları okurken ben çook mu çook uzaklarda olucağım. Bir zaman sonra tekara döneceğim. Hem bu sitenin kökünde olan kuruluş manifestosu da ne güne duruyor değil mi:

Burda veya orda; önemli olan var olmaktır...

Ben olduğum sürece sen de varsın ve var olacaksın. İçimde oynaşan, arsız ve cilveli bir kadın gibisin bazen, istiyorum diyemiyorsun da, gözlerin niyetini belli ediyor... Bu ayrılık belki bu bakımdan, seni bana daha da yaklaştıracak. Bir kaç haftalı da ola yazdıklarımı yine dökeceğim ve hasret gidereceğiz. Her okuyan gibi, ben de özleyeceğim seni.

Kırılmak ve darılmak yok; saygıdeğer kitlem. Ben ne yazdıysam hepsi samimiydi. Hakkınızı helal edin, gidip de dönmemek de var elbette. Ama yırtar dönersem kaldığım yerden devam edeceğim, adımlarınızı öpmeye; o sizi bana, beni size kavuşturan adımlarınız...

Neyse söz uçar yazı kalır ama kalbimdesin(iz). Ben ile birlikte nereye gidersem geleceksiniz; o bakımdan, size de iyi yolculuklar dilerim. Kalın sağlıcakla.