alıştırmalı o rahat hallerini herşeye.
gülen gözlerinin ağladığı gün anlamamalı herşeyi.
içindeki kötüyle uzlaşmalı biran önce,
en büyük işkenceci kendiyken
işkencenin de zaten kendi olduğunu bilmeli...
hiç karıncayı düşünmedi mesela koşarken
çiçek toplarken yarattığı acıyı
sevinir ve övünürken, kaybedebileceğini
inşa ettiği gururun başkasından artık olduğunu;
bencilliğin hayata karşı yapılamadığını,
ve ölse de yeni yaşamlar kurulacağını da.
ağlamak, erkekliği de bozmadı
ama çare de olmadı ve ona doyulmaz..
bilginize...
