İçi dolu dışı boş...

uzun zamandır yazmıyorum doğru dürüst. sanki önceden senle paylaşmadığım bir hayatım varmış gibi, hem sana hem kendime yabancı biri kalmışım kenar unsuru... üzülmemeyi öğreniyoruz, öğreniliyor, zaman tüm harlı ateşleri közlendiriyor, külleniyor. yakan giden zamanın külü, al işte ... seni yormuş, ağartmış saçları deniyor ya, ben bile bu yönden bakmamıştım. yazarken keşfettiğim tüyolara ekleyelim bunu da.

haberler pek olumlu değil. rafta bir yerde duran temel rahatsızlık yeniden nüksetti. baba, kanserdi, tedavisi sonrası tekrardan başlattı aynı teraneyi. yeniden ve daha ağır bir tedavi süreci başlayacak. ve bilmiyorum umut nerede, hep olmalı o da bir gerçek ve fakat sanki en bulunması zor ilaç o, sadece hastaya değil, sevenine de... Medet.