hayat bu işte. istemem biliyor musun, böyle ayrımlarda dolaşmak. paramparça moralim, adı konmamış, muhtemel bir matem yeri... daha demin pederin durumunu soran arkadaşa inanmak istediklerimi anlattım. bilmiyorum blog. bilmiyorum. bilmemek bazen en kıymetli hazine fakat bunu biliyorum da, işte nefis hep öğrenmek istiyor. kötü de olsa iyi de olsa. umut peşine düşmek istiyor. ama olmuyor işte. umuda tutunup da korkularından kurtulunmuyor. inşallah maşallah lı temennilere boğulmak daha kötü ediyor. kime ne anlatsam da benim içimdeki buhran biraz dinse diye hayıflanıyorum. aklıma sen geldin. eski sırdaşımsın ya. susuyordum. şimdi susmak dğil konuşmak zamanı zannıyla açıyorum içimin tünellerini bu sebeplen.
beni iyi edecek yine kendimim biliyorum. Allahım yardımcı ol bize.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder