neresinden baksan

ve giderken

havayı tutarsın; açık camlı araban.

kafanı çıkartırsın.

tükürürsün hayata, o kaçar gider senden.

gülersin.

hayat bu.

sonra bir gün belki aynı yer

bir yüzüne damla gelir;

güneşli hava kimbilir...

o saadet yapışır sinirine

susarsın.

hayat bu.

acırsın hayata.

acımazsın güzelliklere, çirkinliklere...

belki hepsi eşit ve rengarenk, çeşit çeşit.

günahsız bir sevap yada bir suç;

insan olan yine insan

ve sadece insan.

yaşamak yükümlüsü

ödevi daha iyi yaşamak olan;

bir sürü cümle topluluğu

can.

şimdi kızıyorum bak kendime.

hak etmediklerim,

hak edip alamadıklarım.

abuk sabuk bu denge, bu birleşim;

sanki ben kovalanıyorum, çünkü kaçmışım

annem peşim sıra koşturuyor,

yemek için, oysaki acıkmışım...

idam sehpası her dakika

ve ben insan olan, güle oynaya,

biraz daha yavaşlatacağım diye zamanı

seni üzüyorum, bekletiyorum.

biraz daha beklerken sen

gitmiyor o otobüs ve mutluluk.

gitmiyor.

ve sen kızıyorsun anne.

evet yemeyeceğim o yemeği.

biraz daha kırılıyorsun bana sevgilim

hiçe sayıyorum bana onca sarfın emeği.

üstelik benden kopuyorsun dostum,

hiçe sayıyorum adı sen olan çünkü çiçeği..

at bana o taşı.

kızmam.

taş olmasın elin,

attığın olsun.

daha çok yaşasın elin.

kan aksın,

-mutlu ol,

çünkü bir cana kızıyorsun;

anlamalısın..