Sapak

şimdi maviye boyamalı bu kenti;
daha mavi, daha gök...
gökyüzü kendini görmeli altında.
biraz deniz, biraz daha yeşil.
şimdi bahara tam susamışken,
daha çok akasya kokusu.
azıcık kasvet de olmalı;
hani büyük ağaçlar eser, savurur ya...

ama en önemlisi,
sen olmalısın.
sıkıldım sana boyamaktan bu kenti.
gökyüzü sen olmaktan mahsun artık.
deniz uzaklarda, sevdiğim, gelmiyor artık.
acınmak da istemiyorum, ne de bir teselli.
sadece sen...
sen diye esen rüzgar, artık kendi olsun mesela,
yıldızlar senden bahsetmesin,
yada her ne varsa yalnızlığımın unsuru;
sen olma onlarda.

elleri bağlı beklemek, benim işim.
gel ki sana bağlıyayım ellerimi,
çözülmesin bir kaç mevsim.
sen olma yada şiirlerimde,
uçurtma olmasın, çocukluk hırsızlığı; düşlerim,
olma mecazda, hayalde;
benim ol, parçam ol, ben ol,
sadece sen ol yada yokluğum imzan.

Not: Sanırsam bu baya, iyi oldu, yeşile değdi biraz elleri ama sevmeyi anlattı, yeşillendirdi.