Boşvermek ve hayata bakmak

Haydi hayata atılalım, yılları hiçe sayarak. Hem de kaybolmak pahasına, bir daha eski o insan olamamak ve belki de yoka çekerek kendini başkaları olaraktan. En kıymetli konumuna bir başkasını koymak da olsa ucunda, kendinden ve elindekilerden vazgeçerek. Kendine kurduğun o koca tuğlalı, ulaşılmaz duvarlı; amacı kendini savunmak gibi görünüp de, kendini yalnızlaştırdığın kalelerinden olarak, kızabilerek kendine, görmediğin renge, yaşayamadığın hayata, en azından bir özürle başlamak, ha; olmaz mı?...

Yazamadan, kaçamadan, hepsine mecbur kalarak, ama isteyerek olmasa da ne yapsan da fayda etmez. Kendine dizdiğin ne varsa sal gitsin. Bir yudum kadar değil mi susuzluğun, litrelerce suyun çarçuru yada bencilliğinde boğulman'ı da bırak bir bir kenara; sadece sevmeye oyna. Önyargılar bir salken, bırak nefessiz kal yüzleşemediklerin arasında; ama ilk alacağın nefes gerçek olsa, o bile yeter. Kızdığın kadar, kendine kızıyorsun çünkü. Özbenlik deyip de puta sardırdığın zamanlarının acısını çektin ve çekeceksin mutlaka.

Ama hayat yeniden başlamaktır anlıyor musun?.. En ağlamak varken, biraz daha gülmektir, idare etmektir, ama herkes için sadece kendin için değil. Belki bir çocuk seveceksindir, belki bir kırık çiti tamir edeceksindir de, ordan bir kedi fırlayıp ezilmeyecektir; belki sadece bunlara tanıklık etmek için, evet sadece bir parçası olmamak sonucu ile yaşayacaksın ama hepsine değmez mi, ha değmez mi...

Not: Kimse alınmasın ama ben alınayım, diyeceğim de bu da basbayağı bencillik ve beni zehirleyecektir. Herkes dağılsın, ama bencilliklerinden arınanlar beri gelsin, yada herkes gitsin bencilliğimi alsın gitsin, bana o iyiliği yapsın terk ederken... Bitti, dağılabilirsiniz, kişiseldi.(kırık kalp tezahürüdür, efendim)