El sallarken

Biri gidince tedirginlikler basar içimi. Acaba biz de mi gidiyoruz, hani dönmemelere eksenini çizmiş ekzantrik bir gezegen gibi. Bu yörüngede barınamayıp yeni galaksilere yelken açılmış, el sallamanın az kaldığı gidişlerden.. Korkarım, giderler ve dönmezler diye...

Gittin, yetişemedim. Tutamadım ellerimden, ki bu gidiş bana değil aslınaydı. Yaz aşkı gibiydi, yaz tatiline sığan kışın ise düşünülünce içimi buran. Hatırlarına baksam yine sıkılırım, yüreğimi bir yas kaplar. Sanki fotoğraf albümleri birer zindan ve yaşanmışlıklar ordan çıkmasın diye dolaplara kaldırılır; nemlenir hala gözlerim. Resimlere kırgınım.

Nerelerdesin; ne yer ne içersin? Üzülür, ağlar mısın, özler misin seni özleyenleri? Yıkılmış paylaşılmış bir ülkenin, elinde pasaportu yadigar vatandaşı gibiyim ve seni çok özlüyorum. Gelsen ve sesini duyursan yetmez mi? Çok değil, bir türkülük...

Önyargılardan, prangalarından kurtulmuş gibi sıyrılmışım. Renginden, tadından, kokusundan bağımsız; özlüyorum. Çektiğin acılardan birer dilim daha paylaşırım ve senden ayrı ne yapsam boş duvarlara seslenmek gibi çınlatır kulaklarımı...