Çıkış Kapısı

Korku vardı yüzünde. Al al açmıştı yanakların, korkuyordun. Ben de şüphe ve kuşku...

Biliyor musun, asıl hücre insanın içinde. Duvarlar yada engeller bir nebze aşılır da, insan içine ördüğü duvarları yıkamıyor be gözüm. Yıkılmıyor, altında kalırım sanıyorsun... Bir de ego mu desem ne desem, insan gözünün önüne çektiği setleri aynı güle oynaya bir tavırla aşamıyor.

Hayat çok kısa ve kırılamıyor bir yerden. Ama hiçbir şeye inanmıyorsan, kendine inan. Şu akışı değiştirecek onu akıtandır elbette. Sen sen ol, pişmanlıklar üzerine kurma hiçbir şeyi. Üzüntü sabahlamasın senle, sevinçler için umut ek gönlüne. Yeşermezse, elbet toprağın altından boy verecektir.

Kendin için... Günaydın uyanacak gözlerine ve bu uyku her sabahı aranan bir gaflet olmasın artık...