İçi dolu dışı boş...

çünkü her ölen bir şeyler bırakırdı arkasından, yürürken farketmezdi bile insan o sokaktaki kalan anıları, anları... keşke bir yolu olsaydı da, toplansaydı parça parça, bir bütün için; diriltmese de kalana bir nefes olurdu, en azından unutmaya mani olmaz mıydı? biliyorum, anlamıyorsun. anlamsız buluyorsun ve ziyadesiyle gereksiz. ama ölmesi eksik, fakat yaşamaya bir boşluk, düşünsene yerine koyduğunu anıları yoksunluğunun yerine? anlamadın değil mi? yani diyorum; yağmur var ve üstüne yağıyor ya, o belki kaç önce güneşten kaldı. o aydınlanan o eski sokağı şimdi yeni ıslattı. ve o ıslak güneşten, kurusa yine bir yağmura gebe. diyorum ki, biz güneş biriktirsek keşke ve yağmur varken yürüsek ıslanarak; aydınlık. yine bir güneş ve biz ıslanır gibi koşsak, yeter ki yaşasa bir hologram, bir teselli bir iman ateşi, unutmaya rağmen, yaşadığına kanıt.