sanki herkes haklı, hiç kimse üzülmesin diye, herkesi az az üzmüş, en çok kendime pay biçmişim. arada derede ne yaşadıysam, yaşamak diye saydım. nefes aldıkça yaşanırmış ve ben oksijensiz kaldım, bitkileşmiş hücrelerim, ne zaman yaşamaya kalksa, yandı. ortada kaldım özetle.ama hayat güzel. bitmemiş ne varsa, ümit içerir. yaşamaya, görmeye hatta ağlamaya, günler var. ne çekilecek acılar ve ne gülünecek, küçümsenecek, eski acılar var, kıyasla daha yeni büyükleri de elbette... her yeni gün, yorulmuyor güneş, yorulan zaman bende, ama vazgeçmeyeceğim yaşamaktan. yaşamak, acı çekmek, ama ümitsizlik değil, yenilmek de değil, reddetmemek, bir yabancıya gereksiz tebessüm.
elbet, imkanlar da gülecek.
