ve haftasonu yeniden balıkesir yolculuğu var. yakın bir arkadaş evleniyor. bakarsan yavaş yavaş kapımda adımlarını duyduğum bir hadise oldu bu evlilik mevzu. eskisi kadar tedirgin miyim, el cevap, değilim ama sanki gemi batarken çalan titanik kemancıları gibi de olabilir, bu düttürü dünya algım. ben daha yarım yamalak misafirlerin kuyruğuna teneke bağlayan densiz iken, yeni bir misafiri ki; o belki daha ev sahibi olacakken, nasıl sindireceğim'i bilmiyorum...geçen yine bir alkol sponsorluğunda olsa da bir muhabbette geçti aynı bahis. hiç bir zaman 2 kişi olunmadığından bu haydut içeriğim ile her çok kişilik fotoğraftan kaçıyorum ben. hakikaten. fotoğraf çekilmekten ben çekerdim genellikle, hakeza o görüntüm ile barışamazdım. ben her görüntünün ne kadar farklı çıkmış'ı idim. böyle gerilimlerden kaçardım. şimdi yeni yeni alışmaya başladım yada öyle sanıyorum. her neyse, o gün de dedim, aha şimdi de diyorum, en büyük arkadaşım hep ellerimdi, bazen kavga etmek için kullanırdım onları bazen sevmek bazen de kendime vurmak için. ellerimi paylaşamıyorum bu yüzden ama bu kadar değerli olunca da taşıması zorlu oluyor, paylaşmak mecburi kalıyor sanki.
ters adamım. ama herkese düz olmak için bu terslik bana ters kalıyor. vahşi doğam varmış gibi hissetmek hoşuma da gidiyor olabilirim. hani acı çekmekten hoşlanan hatunlar var ya, onlar gibi bir yandan da bu vahşi iç ülkemden korkuyorum. benden ayrılırsa ne ala, çünkü beni işgal ederse, kimsenin hiçbirşeyi olan kendimden olurum o zaman, çok da kötü de olurum:)
P.S.:evet yine ben. üff. hakikaten çık git içimden. arkadaşım, sen herkesin bir şeyi olamazsın, böyle bir mecburiyetin de yok. s.. git içinden bu temiz yüreğin. herkes kadar ama herkes gibi olsa yeter de artar ya...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder