kurban

içim bir dalgalı deniz, martı sesleri içimden viyak viyak; ama anlatamamak benim kederim, büsbütün içine kapanan, susan bir tek çocuk; olmadı sadece saçmalayan bir laf salatacısı. şimdi nasıl anlatsam ki, yoksulluk; kimi zaman para kimi zaman zaman, hep yarım kalışım, hep dalmışım kendimde olmayan uzaklara. ben bende misafirim zaten, herkes benim yerlim, oysa ben deplasman, ağız tadlarım mücahit, tek ben yabancı, taşınayazan her seferinde. tek başınalık bir alışkanlık, susamak ondan ona, bende kalmayan bir akışkanlık. mutsuzluklardan mutluluk çıkarmaya çalışan ama hiç bir mutluluk etmeyen birinin hikayesi benimkisi, tanrı kompleksli bir hiç, ne gözyaşı kimsede, ne de emanet bir sevinç, sadece anlık bir kuş pisliği, kolda ansızın hissedilen bir sıcaklık belki, iğrenilen bir rahatlık o da; içim uçuk cırtlak mavi, dağınıklığım duvarları kimsesizlikle bir oda... hiçbiryerin insanı, hiçkimsenin kimsesi, yalnız bir gecede, uzun bir hecede; yine tek başına sesli, oysa konuşmak bir israf, duyan da ben konuşan da, lanet olsun 1 en büyük ve en küçük sayım benim dışım 0; tek sayım 1 benim, belki o da yarımdan 1. şükürlerim gidici, beddualarım başımı bulan bir talihli şapkası, sevmek bir duraklık ama durmayan bir tren peşinde koşturup, dizimi yarmışım; hep kanayan yaralara yarmışım, bu sınavın kağıdı hep boş verilirken; başarılı telakki edilişim de, soruyu sadece izleyişimden; soru işaretine bile söz geçiremeşimde; her günüm ölümüne gün sayılan bir yatak hastası saadeti; geçici ve ayrı dünyalara göçücü. neden diye soracağım kimsem de yok daha acınası olan, hırpani saçlarım sevilmeye muhtaçken; tek çekişli birer birer asalak umutsuzluklarım, kısa çöpü çekeen kim olsa, umutsuzluk çekiyorum ben hep. yer çekimi ağır geliyordu, her çekimi tatsız bu anlık heyecanlardan karman çormanken; bu yalnızlık derdini...

unutulmak başkasına yararlı, ben unutulmaya gönüllü misafir, her seferinde bir bunalım bu yüzden. keşke hiç bir seçeneğim olmasa yada hepsi vazgeçsin benden ve ruhumumu affetsin çok sevilmekten...