hiyeroglif

şimdi sömürülmüş bir özgürlüğün,
çelik kanatlarını takarak uçuyorsun;
uzaklara,
benden uzaklara.

ne şiir yakmalı sana,
ne acımalı geçmeyecek günlerimize...

seni en çok bir yıldız yapmalı;
arada bir göz kırpmalısın mesela.
gökyüzünü dolanmalısın, sıradanlaşmalısın.
hani önemli olmalısın aslında,
ama unutulabilir olmalısın.
böyle;
tanımadığın bir seveninden, sana gitmeyecek,
duyamayacaklarını bilmeyeceğin gibi.

bilmezsen unutmak, daha kolay olur hem.
bilirken unutmak sancılıyor;
ama bunu da bilme sen...
sadece uç ve git.