Tadili mümkün evler

Dedemden iyi haber geldi, bir şeyi yokmuş çok şükür. Sana yazmadım bilmiyorsun, prostat sorunu var dedemin. İdrara çıkarken, sorun yaşıyor. Bir gidiyor adam, çıkamıyor haliyle. Şakası güzel de çekmesi lükimbilir ne kadar, zor, koru Yarabbim. Her neyse, geçen 2 aylık ben de kalışları da lazer tedavisi içindi. Benim ev de maalesef tedavi için gittiği Uludağ Üniversitesi tam zırt tarafta idi, ama Allah'tan tek vesait ile varabiliyordu, ama gel de ona sor. Hani karikatürlerde çok işlenen, sefere giden yeniçeri vaziyeti ile, o kadar genç ile sıkış tepiş ve sarsıntılı virajlı bir yol... Ve benim dedem 1933 doğumlu yani 75 yaşında bir delikanlı. Maşallahı var. Eskiden annem ve babam çalıştıkları ve biz de şehir dışında yaşadığımızdan ötürü, oradaki kreşte de muhtemelen geçinemediğimden, beni annanemlere bırakmışlardı. Benden 9 yaş büyük dayımla günleri öldürür ve habire kalaylanarak adam olurdum. Doğruya doğru, tek çocukluk ve her dediğinin yapılışı, biraz traşlanması gereken fazlalıklardı. Büyüyorduk ama derslerle, yoksa zaman ile değil. Tek başıma geçirdiğim, yani dayımın okula gittiği zamanlar beni gerçekten yıllandırıyordu. Çok uslu olmamın nedeni buydu muhtemelen. Hangi komşu, hangi büyük benim hakkımda, aa çok çok yaramaz cık cık, demişti acaba, merak ederim. Her neyse, bir yerde eski ev arkadaşlarım pek ala yeni ev arkadaşlarım olabilirlerdi ve nitekim olmuşlardı.

Fakat kader ağlarını örüyordu ve dedemin tahlillerinin olumlu çıkması onların bu haftasonu voltayı almaları anlamına, dolayısıyla da benim de yalnız kalmam anlamına geliyordu. Neyse alışkındık, akışkan olalım, her halta alışalım. Ne güzeli, ne güzel de laf mı en güzeli. Hayatta her şey var, yokluk, yoksulluk mutluluk ve zenginlik... Ders ne kadar uzarsa teneffüs o kadar gecikiyor belki, am bu ders bitince teneffüs olmuyor be blog.

Gidenler, kalanlar, her şey ama her şey, gider gidiyor gidecek. Beni bana bıraksınlar, diyeceğim; ama bu hayat felsefeme aykırı; o bakımdan ben onlarda kalayım gerisi yalan. Verdikçe çoğalan bir servet bence hayat, pişmanlık için harcanan her ana yazık. Giderim diyorsun, gidilmiyor, kalıyorsun. Ben o yüzden gideceğim diye dellenmeyeceğim, kaybedilen her şeyden bir kazanım çıkacak ve çıkartacağım.

Barış abi'yi dinlerken de fark ettim, yıllar esip geçiyor. Keşke onun gibi bir eserim olsa da, insanlarda bir parçası kalsa be blog, ha?... Ben bir taş attım deniz dalgalanmazsa, o bilir.